บทสวดและคำแปล ติลักขะณาทิคาถา

 

ติลักขะณาทิคาถา

        สัพเพ  สังขารา  อะนิจจาติ               ยะทา  ปัญญายะ  ปัสสะติ
        อะถะ  นิพพินทะติ  ทุกเข                 เอสะ  มัคโค  วิสุทธิยา
        สัพเพ  สังขารา  ทุกขาติ                  ยะทา  ปัญญายะ  ปัสสะติ
        อะถะ  นิพพินทะติ  ทุกเข                 เอสะ  มัคโค  วิสุทธิยา
        สัพเพ  ธัมมา  อะนัตตาติ                 ยะทา  ปัญญายะ  ปัสสะติ
        อะถะ  นิพพินทะติ  ทุกเข                 เอสะ  มัคโค  วิสุทธิยา
        อัปปะกา  เต  มะนุสเสสุ                  เย  ชะนา  ปาระคามิโน       
        อะถายัง  อิตะรา  ปะชา                   ตีระเมวานุธาวะติ
        เย  จะ โข  สัมมะทักขาเต                ธัมเม  ธัมมานุวัตติโน
        เต  ชะนา  ปาระเมสสันติ                 มัจจุเธยยัง  สุทุตตะรัง
        กัณหัง  ธัมมัง  วิปปะหายะ               สุกกัง  ภาเวถะ  ปัณฑิโต
        โอกา  อะโนกะมาคัมมะ                  วิเวเก  ยัตถะ  ทูระมัง
        ตัตราภิระติมิจเฉยยะ                       หิตวา  กาเม   อะกิญจะโน
        ปะริโยทะเปยยะ  อัตตานัง               จิตตักเลเสหิ  ปัณฑิโต
        เยสัง  สัมโพธิยังเคสุ                      สัมมา  จิตตัง สุภาวิตัง
        อาทานะปะฏินิสสัคเค                     อะนุปาทายะ  เย ระตา
        ขีณาสะวา ชุติมันโต                       เต  โลเก  ปะรินิพพุตาติ ฯ

คำแปล ติลักขะณาทิคาถา

          เมื่อใดบุคคลเห็นด้วยปัญญาว่าสังขารทั้งหลายไม่เที่ยง  เมื่อนั้นย่อมเบื่อหน่ายในทุกข์  ข้อนี้เป็นทางแห่งความหมดจด  เมื่อใดบคคลเห็นด้วยปัญญาว่า สังขารทั้งหลายเป็นทุกข์  เมื่อนั้นย่อมเบื่อหน่ายในทุกข์  ข้อนี้เป็นทางแห่งความหมดจด  เมื่อใด บุคคลเห็นด้วยปัญญาว่า  ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา  เมื่อนั้นย่อมเบื่อหน่ายในทุกข์  ข้อนี้เป็นทางแห่งความหมดจด 

          บรรดามนุษย์ทั้งหลาย  ชนเหล่าใด  ที่ไปถึงฝั่ง  (คือพระนิพพาน) ชนเหล่านั้นมีประมาณน้อย  ส่วนหมู่สัตว์(คือชน)นอกจากนี้ๆ ย่อมเลาะชายฝั่ง  (คือสักายะทิฏฐิ) นั้นและ  ก็ชนทั้งหลายเหล่าใดแล  เป็นผู้มีปกติประพฤติตามธรรมในธรรมที่พระตถาคตกล่าวแล้วโดยชอบ  ชนทั้งหลายเหล่านั้น  จักถึงฝั่ง (คือพระนิพพาน) ล่วงวัฏฏะเป็นที่ตั้งแห่งมัจจุ  (คือกิเลสมาร) อันบุคคลข้ามได้ยากนัก  บัณฑิตควรละธรรมดำเสีย  ยังธรรมขาวให้เจริญ  อาศัยพระนิพพาน  ไม่มีอาลัยจากอาลัย  (คือออกจากอาลัย อาศัยพระนิพพาน)  ความยินดีได้ยากในพระนิพพานอันสงัดใด  พึงละกามทั้งหลายเสีย  เป็นผู้ไม่มีเครื่องกังวลแล้ว  ปรารถนาความยินดี ในพระนิพพานนั้น  บัณฑิตควรยังตนให้ผ่องแผ้ว  จากเครื่องเศร้าหมองแห่งจิตทั้งหลาย  จิต อันบัณฑิตทั้งหลายเหล่าใดอบรมดีแล้วโดยถูกต้อง  ในองค์เป็นเหตุตรัสรู้ทั้งหลาย  บัณฑิตทั้งหลายเหล่าใดไม่ถือมั่น  ยินดีแล้วในอันสละความยึดถือ  บัณฑิตทั้งหลายเหล่านั้นย่อมเป็นผู้ไม่มีอาสวะ  มีความโพลง  ดับสนิทในโลก  ดังนี้แล

วัดพุทธบูชา บางมด ทุ่งครุ กรุงเทพมหานคร ~ สวดมนต์วัดพุทธบูชา